çocukluğun sonsuz rüyası

bu havayı tanıdım, çocukluğumuzun havası bu. elektrik direğinin tepesine kurulu gerilim hattından tanıdım, bu çocukluğumuzun sesi. o zamandan bu zamana sesleri, anıları taşıyor. geçmişin belleğini üstlenmiş durumda, projektöre dönüşüyor bir anda, saklambaçları, masalları, sıradışılıkları resmediyor. büyüklerimiz en önemli meseleleri konuşurken, ufak tefek çocukların bağdaş kuruşlarını seyrettiriyor bizlere. biri konuşurken diğerleri pür dikkat dinliyor, gözler faltaşı gibi büyüyor, görkemli bir efsane anlatılıyor, hayalgüçleri yıldızlarla işbirliği halinde. o çocuklar, büyüklerinin göremedikleri yıldızlara, aya bakıp kafa yoruyorlar. biri ağaçlar arasına yıldız gördüğünü iddia ederken bir diğeri "yıldızlar düşmez!" diyor. biri periler gerçek mi diyor, diğeri ise bismillah demeden ağzına alma onları diyor. anne babalarının havanın güzelliğine kapılıp geç saatlere kadar eve gitmeyişinin tadını çıkarıyorlar, dışarda ilk defa bu saate kadar kalabilmenin, erken saatte gitmezlerse kıyamet kopmayacağını teyit etmiş olmanın sevincini yaşıyorlar. gece boyu birbirlerine garip hikayeler anlatıyorlar, büyülü dünyaya kaptırıyorlar kendilerini. çocuklar, sıradanlığın sıkıcılığının farkındalar, bu yaşta rest çekmişler realizme, yaşasın sürrealizm diyorlar, 2 ayaklı bir insan ilgisini çekmiyor onların, kanatlı bir insan söylentisi ise kalplerini yerinden fırlatacak kadar heyecanlandırıyor onları.

nihayet bu büyü ebeveynlerin eve çağırma sesleriyle sona eriyor. sözlü direnmelere rağmen bu çağrıya boyun eğip evlerine dönüyor çocuklar. birbirlerine mesaj çekerek durumlarını arzedecek çağda değiller henüz, yatmadan evvel cesaret bulurlarsa eğer annelerine "anne hayaletler gerçek mi?" diyebilecekler, sonra annelerinin "çabuk yatağa!" sesine uyarak odalarına gidecekler. yatmadan önce perdeyi aralayıp yıldızlara selam verenler oluyor, yıldızlar bu selama göz kırparak karşılık veriyorlar. sonra çocuklar sonsuzluğun hülyasına dalmak üzere yataklarına giriyorlar birer birer.